Close
Menu

visum

Visumvrees – Hoe fiks je een ‘visa-on-arrival’ voor Iran?

, , , , 0

Het Lunapark van Tabriz, een leuke dagbesteding die je helaas niet zult meemaken als je visumaanvraag geweigerd wordt. Gelukkig lees je deze blogpost en zal dat dus niet gebeuren!
Het Lunapark van Tabriz, een leuke dagbesteding die je helaas niet zult meemaken als je visumaanvraag geweigerd wordt. Gelukkig lees je deze blogpost en zal dat dus niet gebeuren!

Er zijn weinig momenten in het leven dat ik meer doodsangsten uitsta dan op het vliegveld van een nieuwe bestemming. Bij iedere vraag van een douane, ambassade- of visummeneer zien mijn met tranen bedauwde kijkers mijn leven aan zich voorbij flitsen. Nu is het wel zo dat dit niet per se gevolg is van een specifieke traumatische gebeurtenis, maar meer gewoon omdat ik met dergelijke zaken enigszins een doemdenker kan zijn. Ik ben dan ook van mening dat backpackers ten onrechte nerveus zijn over het visumproces in Iran (ik baseer dit op één backpacker die lichte zorgen uitdrukte). Ik schrijf deze blogpost om jou – de avontuurlijke ziel die Iran wil bezoeken en niet in de gelegenheid is om vooraf een visum te regelen bij de Iraanse ambassade in Den Haag of Brussel (of daar simpelweg geen zin in heeft) – gerust te stellen en duidelijk uit te leggen hoe het proces precies in elkaar zit. 

Ikzelf ken niemand wiens visumaanvraag ter plaatse is afgewezen, zelfs degenen bij wie het visum van tevoren wèl werd geweigerd, maar desondanks moet je onthouden dat er altijd een klein risico is dat je aanvraag wordt geweigerd. Misschien moet ik ook even zeggen dat ik sinds 2019 niet meer in Iran ben geweest. Om te voorkomen dat ik achterhaalde informatie loop te verkondigen, heb ik daarom wat recent bijgewerkte websites geraadpleegd om de inhoud van deze blogpost te verifiëren. Voor meer logistieke details, lees dit hier, of dit. 

Ook een mooi uitzichtje in Lahidjan dat je gelukkig niet zult hoeven missen omdat jij (of je ouders) snugger genoeg bent geweest deze blogpost van tevoren even door te lezen.
Ook een mooi uitzichtje in Lahidjan dat je gelukkig niet zult hoeven missen omdat jij (of je ouders) snugger genoeg bent geweest deze blogpost van tevoren even door te lezen.

Allereerst, wat moet je bij je hebben?

Paspoort
Spreekt voor zich. Ik ga er overigens van uit dat je een Nederlands of Belgisch paspoort hebt. Met een Somalisch, Brits, Canadees, Amerikaans, Bangladeshi, Jordanees, Irakees, Afghaans of Pakistaans paspoort kom je niet in aanmerking voor een visa on arrival. Je paspoort moet bij aankomst in het land nog zes maanden geldig zijn. Ook mag er geen Israëlisch visum in staan, want dan wordt je de toegang tot Iran ontzegd. Visa van Iraanse aartsvijanden – denk: Saoedie-Arabië – zijn dan wel niet verboden maar zullen je hoogstwaarschijnlijk wat rellerige strikvragen opleveren.

Kleding
Als man moet je een lange broek dragen en tenminste korte mouwen. Als vrouw moet je een hoofddoek op en loszittende, wijde en bovenal bedekkende kleding aan die je billen bedekt. Je hoeft niet helemaal hardcore islamitisch te gaan: een spijkerbroek, T-shirt en trenchcoat met een sjaal half om je haar is voldoende. Het maakt niet echt uit dat dit geen ‘echte’ hoofddoek is; het gaat erom dat je de inperkingen van je autonomie en vrijheid erkent en laat zien dat je je aan de regels gaat houden.

Verzekeringspapieren
Je moet een Engelstalige brief van je reisverzekering kunnen laten zien, waarin Iran expliciet wordt genoemd, evenals de reisdata van je verblijf in het land. Als je je vertrekdatum nog niet weet, reken er dan een extra maand bij. Als je dit onverhoeds vergeet, stress dan niet, want je kunt ter plaatse ook een Iraanse verzekering kopen voor zo’n 14,- tot 34 euro (afhankelijk van je verblijfsduur).

Vliegticket
Het is mogelijk dat de douanier een vliegticket of een ander soort bewijs wil zien dat je het land bij afloop van je visum weer gaat verlaten. Tijdens mijn eerste bezoek aan Iran zou ik het land binnen een maand weer verlaten, maar tijdens mijn tweede bezoek had ik enkel een ticket vanuit Istanboel naar Amsterdam, drie maanden later. Toch toonde dit kennelijk afdoende aan dat ik een duidelijk reisplan had, dus ik kreeg alsnog een visum (of misschien hadden ze gewoon niet de energie om dit allemaal uit te zoeken). Weet je nu al dat je je visum gaat willen verlengen, of ben je een bonnefooireiziger die van dag tot dag leeft en nog niet weet waar hij eindigt, regel dan op eigen risico een nepticket via deze link.

Dergelijke verbouwingen zijn toch een lust voor het oog? Zeker in vergelijking tot hijskranen en dieptrieste, gevangenis-achtige hoogbouw die in onze landen welig tiert. Ja, en door deze blogpost zul ook jij dat kunnen zien!
Dergelijke verbouwingen zijn toch een lust voor het oog? Zeker in vergelijking tot hijskranen en dieptrieste, gevangenis-achtige hoogbouw die in onze landen welig tiert. Ja, en door deze blogpost zul ook jij dat kunnen zien!

Contant geld
Een stevige, onopvallende envelop met al je geld in contanten. Door de internationale sancties op het land zijn bankbanden verboden en kun je er dus niet pinnen. Gok breed: tijdens beide reizen in Iran nam ik 1500,- euro mee, om vervolgens in beide gevallen meer dan 1000,- mee terug te nemen en dat alleen omdat ik echt extreem veel had gewinkeld daar. Toch was het prettig om iets extra’s bij me te hebben voor het geval ik langer zou willen blijven. Overigens zag ik in meerdere Teheraanse hostels flyers met opties om extra geld te regelen als je contanten op zijn. Wees voorbereid dat je de contanten misschien moet uittellen, vooral als je een vrouw alleen (en dus automatisch verdacht) bent.

Bewijs van verblijf + een reisplan
Boek een ho(s)tel voor tenminste je eerste nacht in Iran en heb de bevestigingsmail bij de hand. Het is mogelijk dat ze het ho(s)tel gaan bellen ter controle, dus geef gewoon zonder morren het adres en telefoonnummer van het etablissement in kwestie. Ze zijn eraan gewend. 

Dat reisplan is iets dat je in je hoofd moet hebben voor als het je gevraagd wordt. Als je gekke plannen hebt – Koerdische bergdorpen aan de grens met Irak of iets in de buurt van Afghanistan – zeg dan maar gewoon: Teheran, Isfahan, Shiraz en Yazd, de gebruikelijke route. Weet je, zeg sowieso maar gewoon Teheran, Isfahan, Shiraz en Yazd. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?

Pasfoto’s
Om op je visum te plakken. Hoewel ze tegenwoordig je paspoortfoto gewoon kopiëren. Maar zorg alsnog maar dat je er voor de zekerheid een stelletje bij je hebt, als vrouw natuurlijk met hoofddoek. Met Iraanse vrienden moest ik eens een ledenpas laten maken bij een niet nader te noemen sterrenkundeinstituut in een niet nader te noemen stad, en het was prettig om niet ter plaatse nog foto’s te hoeven laten nemen.

Dan nu, het daadwerkelijke stappenplan. Wees simpel, beleefd en onopvallend. Hoe meer je opvalt, hoe meer vragen je krijgt. Trek je jas recht en schuif die hoofddoek nog iets verder naar voren. We gaan beginnen.

Stap 1
Je meldt je beleefd glimlachend bij de balie, geeft je paspoort af en en ontvangt een babyroze, -geel of -blauw formuliertje. Je neemt plaats aan een van de tafels en buigt je over het werkelijk microscopisch kleine papier. Je moet hier wat basiszaken zoals je naam, geboortedatum en nationaliteit op invullen, maar ook je beroep (en op verzoek misschien zelfs het adres en telefoonnummer van je kantoor). Geen zorgen, ze gaan niemand bellen; het gaat er enkel om dat ze dit ergens kunnen neerschrijven.

*Ben je een mensenrechtenactivist, journalist, AIVD-medewerker of doe je op welke manier dan ook iets verdachts? Voel je dan niet genoodzaakt dat per se in die bewoordingen op te schrijven. Liegen hoeft niet, zeker niet als je je daar vervelend bij voelt, maar de waarheid een beetje creatief benaderen kan altijd. Zorg wel dat je een bedrijf en telefoonnummer paraat hebt als ze daarom vragen. 

Mensenrechtenactivist? Nee, maatschappelijk werker. 

Journalist? Nee, redacteur.

AIVD-medewerker? Nee, vertaler/cultureel expert (het liefst van een apolitiek land, zoals Italië).

Kijk uit als je als journalist voor een artikel of reportage naar Iran moet; wettelijk gezien heb je dan niet zonder meer recht op een visum, dus neem vooraf contact op met de ambassade.

Hetzelfde verhaal als bij de voorgaande foto's.
Hetzelfde verhaal als bij de voorgaande foto’s.

Stap 2 (stap 2 en 3 kunnen omgewisseld zijn)
Je beantwoordt de vragen – pure intimidatie – van de medewerker die bij je aan tafel komt zitten. Als vrouw alleen kun je wellicht wat meer vragen verwachten – ‘Wie heeft je reis betaald?’ – dus bereid je daarop voor. Hetzelfde geldt voor frequente Irangangers; de meeste Iraniërs hebben namelijk een soort cynische hekel aan hun eigen land en doen graag alsof het hen een raadsel is waarom buitenlanders Iran zouden willen bezoeken, laat staan meer dan eens. Onthoud daarom dat hoe vaker je er komt, hoe verdachter je overkomt. Je antwoord op alle vragen moet altijd een stralend gebracht compliment aan het adres van Iran zijn (doch niets politieks!).

Stap 3
Je betaalt zeventig euro bij het loket en gaat weer bedeesd zitten.

Stap 4
Je krijgt je paspoort terug maar moet om onduidelijke redenen nog even blijven zitten. Ondertussen zoek je de pagina’s van je paspoort af naar je visum, om tot je hevige schrik te ontdekken dat die er niet in staat. Als je op hoge poten op de balie afbeent, hoor je dat deze tegenwoordig namelijk alleen nog online staat, omdat je met een Iraans visum en stempel in je paspoort Amerika niet zomaar meer binnenkomt.

Stap 5
In 99,5% van de gevallen – ik heb dit percentage bedacht – word je Iran binnengelaten zonder verdere problemen en haal je je rugzak op in de grote hal van het vliegveld. Vanaf daar wissel je wat geld en neem je een taxi naar Teheran. Gefeliciteerd, je reis kan beginnen!

Onze Vrouw in Teheran – Lara in Teheran, Iran (1/2)

, , , , , 0

De 'Bordj-e Azadi' (Vrijheidstoren) staat in West-Teheran. Het monument is in opdracht van de laatste Sjah van Iran gebouwd als symbool voor een modern, Westers Iran.
De ‘Bordj-e Azadi’ (Vrijheidstoren) staat in West-Teheran. Het monument is in opdracht van de laatste Sjah van Iran gebouwd als symbool voor een modern, Westers Iran.

‘Wie heeft je over Iran verteld?’ vroeg de Iraanse douanier, en hij keek me doordringend aan.

Ongemakkelijk herschikte ik mijn hoofddoek. ’Ik ben bang dat ik u niet begrijp, meneer.’

‘WIE – heeft – JOU – over – IRAN – verteld?’ hamerde hij, ditmaal in verbaal staccato. 

Ik mompelde iets over blogs, vlogs en andere online bronnen. De man fronste, duidelijk niet overtuigd, en smeet een vragenlijstje voor me op tafel. Hij knikte naar een fronsende veertiger achter een glazen loket, waar ik zo zeventig piek zou moeten uittellen en liep terug naar zijn kantoortje. Gespannen ging ik aan een van de ronde tafels in de kamer zitten en tuurde met een pen tegen de lippen langs de vragen. Bij het kopje ‘beroep’ bleef ik hangen. Ik kreeg namelijk nogal eens te horen dat ik op een spion leek en een verdachte studie over het Midden-Oosten en Arabisch zou wellicht olie op het vuur gooien. In plaats daarvan vulde ik een minder dubieus-klinkend beroep in. 

‘Serveerster?’ vroeg de douanier toen hij even later kwam aanlopen. ‘Noteer je dan ook even het adres en telefoonnummer van je baas?’

De paniek raasde door mijn lichaam en mijn hart klopte in mijn keel. Ik prevelde een schietgebedje, opdat hij niet genoeg Engels zou spreken om mijn verhaal te controleren. Op het streepje krabbelde ik in de lelijkste hanenpoten de eerste de beste restaurantnaam die in me opkwam: 

[Restaurantnaam van een eetcafé in een zijstraatje achter de Dam.]

Als ‘telefoonnummer’ noteerde ik het nummer van mijn Egyptische simkaart met enkele wijzigingen. Toen liep ik naar de douanier en schoof mijn paperassen over de balie naar hem toe. De klok van mijn telefoon wees drie uur ’s ochtends aan. De ruimte was bijna leeg, afgezien van een stel Chinezen op zakenreis en een kalende Duitser die schichtig om zich heen keek. Ik rilde en schoof mijn sjaal, die voortdurend in mijn nek viel, tot mijn haarlijn. Tijdens de drie uur lange tussenstop op het tot pooltemperaturen gekoelde vliegveld van Dubai had ik op een afschuwelijke manier kougevat. Waarschijnlijk had mijn afweersysteem sowieso al een flinke klap gekregen in Egypte. Ik had immers weinig voedzame maaltijden gegeten, afgezien van een traumatische ervaring met een broccoli van een straatventer die vol zand bleek te zitten.

Nog geen kwartier eerder was het vliegtuig op Teheraanse bodem geland. Nu al had een douanier mij het vuur aan de schenen gelegd met wantrouwige strikvragen in het weliswaar niet ongezellige, moderne visumkantoor. Over mijn reisplan tot in detail (ter plekke bedacht door ondergetekende), mijn bedoelingen met (!) Iran (ik moest me inhouden niet ‘wierook smokkelen’ te zeggen) en natuurlijk wie mijn reis betaald had (ik kon kiezen uit ‘vader’ of ‘echtgenoot’). In mijn bevende handen hield ik een gebloemd mapje met mijn paspoort, pasfoto’s van mij mét hoofddoek en een brief van mijn zorgverzekeraar waarin Iran expliciet genoemd werd.

Uit tijdsgebrek (en een hier enigszins misplaatste drang naar uitdaging en avontuur) had ik van tevoren geen visum geregeld. Gelukkig kon ik op het vliegveld ‘gemakkelijk’ een visum-bij-aankomst regelen, althans, dat was mij verteld. Ik was uiteraard niet zo’n groentje dat ik met Israëlische of Saoedische stempels in mijn paspoort zou komen aanzetten, Ook was ik godzijdank geen journalist, advocaat en/of activist, laat staan dat ik me op enige manier bezighield met mensenrechten. Niet dat het einde zoek zou zijn als ik dat wel deed: een Nederlandse vriend met een gevoelig beroep had verteld dat hij bij ieder bezoek aan Iran met veel fantasie een ander beroep invulde op het formulier, van edelsmid tot sigarettenroller.

Op het moment dat het landingsgestel Iraanse bodem raakte, sloegen alle vrouwen in onthutsende synchronie hun hoofddoek en manteau om. Artikel 638 van het Strafrechtelijk Wetboek stelt immers dat iedere vrouw in Iran een islamitische ‘hidjab’ moet dragen. Hidjab is een concept uit de Koran, dat vrouwen oproept zich te bedekken voor mannen die geen naaste familie zijn. Zo trekt ze geen aandacht naar haar uiterlijk en valt ze niet op. Voor de meeste moslima’s is ‘hidjab’ synoniem met een hoofddoek, hoewel sommigen de borst en armen bedekken al voldoende vinden. Aan het andere uiterste van het hidjabspectrum staat de gezichtsbedekkende nikab of zelfs de boerka, maar die worden in Iran alleen door vrouwen in de Arabische stammen aan de Perzische Golf gedragen. Ook mannen moeten er overigens aan geloven. Zij moeten een lange broek en lange mouwen dragen, hoewel de arm der wet bij warm weer een T-shirt door de vingers ziet. De Koran stelt tevens dat mannen hun blik moeten afwenden van vrouwelijk schoon, maar daar neemt men het in het Midden-Oosten meestal minder nauw mee.

Deze wetten worden gehandhaafd door de moraalpolitie. Ze patrouilleren dag en nacht door de straten en spreken vrouwen aan op de overkoepelende tenlastelegging van ‘slechte hidjab’, ofwel ‘naaktheid’. Soms worden de criminelen in kwestie zelfs gearresteerd en afgevoerd naar het politiebureau. Buitenlanders worden over het algemeen minder streng beoordeeld, mits de buitenlander in kwestie er ook echt buitenlands uitziet natuurlijk (als in: niet etnisch ambigu). Hoewel reizigers bij aankomst vaak een strakke sluier dragen, gaan ze na het zien van de modecreaties van de doorsnee Iraanse vrouw toch maar over op een losse sjaal over hun achterhoofd.

Ik werd in de loop van de ochtend wakker met een uitstekend humeur. In de paar uur die ik geslapen had, was ik op miraculeuze wijze genezen van mijn verkoudheid. Ik schoof het gordijntje van mijn bed opzij en trok mijn mobieltje van de oplader. Met mijn benen bungelend over de bedrand besefte ik plotseling dat het woensdag was. Dit inzicht is niet zo vanzelfsprekend als men zou denken. Mijn biologische klok die dergelijke zaken gewoonlijk coördineerde was namelijk hevig van slag doordat het weekend in Egypte en Iran op vrijdag valt. Nu herinnerde ik het me omdat ik op het web gelezen had dat sommige Iraniërs op woensdag wit dragen, als geweldloos protest tegen de verplichte hoofddoek. 

Niet veel later stapte ik, mijn hoofd in het wit gehuld, de ongewoon mooie hosteltuin binnen. Het Perzisch lusthof stond vol bloemenstruiken, kabbelende fonteintjes en schilderachtig uitgespreide reizigers met hun voeten in het water, luierend in de ochtendzon. Ik liep over de warme stenen naar het ontbijtbuffet en schepte mijn bord vol brood, witte kaas, olijven en watermeloen. Vervolgens ging ik aan tafel bij de medewerkers zitten, trots op mijn witte uitdossing en samengaande bewustzijn van de plaatselijke ontwikkelingen, dat mij zo fijntjes onderscheidde van Gewone, Normale Toeristen. Daar werd mij echter onmiddellijk het gras voor de voeten weggemaaid.

Ik was dan wel erg geschrokken van dat gedoe op het vliegveld maar zag er de volgende dag gelukkig alsnog leuk uit.
Ik was dan wel erg geschrokken van dat gedoe op het vliegveld maar zag er de volgende dag gelukkig alsnog leuk uit.

‘Witte Woensdagen zijn niet echt een ding hier,’ meldde een medewerkster achteloos. 

‘We hebben wel ergere problemen dan die hoofddoek. Witte Woensdagen zijn meer iets voor buitenlanders,’ voegde haar vriendin toe, die volledig gekleed lag te zonnebaden. 

‘Ja, en als we geen hoofddoek willen dragen of een korte manteau aanhebben, vermijden we gewoon de plekken waar de politie altijd patrouilleert.’

Desondanks bleef ik de hoop koesteren dat iemand mijn bijdrage zou waarderen. Ik excuseerde me en liep naar een houten bank verderop, waarop wat reizigers zaten te kletsen. Algauw bevond ik me in een multiculturele waaier van wereldreizigers, die qua karakter op een interessante manier verschilden van de blowende figuren in backpackersuniform waarmee ik in Dahab werd doodgegooid. Door de spanningen tussen Iran en eerlijk gezegd vrijwel ieder ander land op deze aarde heeft Iran een hardnekkige nichefactor gekregen. Er komen dan ook relatief weinig toeristen. De toeristen die er wel kwamen, voelden zich daarom verlichte zielen die het allemaal begrepen hebben en dwars door de selectieve weergave van de media heenkijken. 

Ze komen elkaar bovendien overal tegen, een logisch gevolg van het feit dat ze allemaal exact dezelfde route volgen. Ze vliegen naar Teheran, nemen daar een bus naar Kashan, vervolgens naar Isfahan, waarop ze doorgaan naar Shiraz en Yazd en uiteindelijk weer met een slinger in Teheran terechtkomen. Ze proppen hun reis meestal in twee weken, waardoor ze het grootste gedeelte van hun reis in de bus doorbrengen. Het gesprek dat ik met deze toeristen had zou representatief zijn voor de verdere gesprekken met backpackers in Iran. Het ging ongeveer als volgt:

Ik: ‘Ha-…’

Toerist: “IK BEN DUS NET KOMEN WANDELEN/FIETSEN/SEGWAYYEN VANUIT [lastig te bereiken land] EN BEN ONDERWEG NAAR [specifieke plek, zoals Vaticaanstad of Sint-Helena].”
Ik:  ‘Ik wilde alleen vra-…’

Toerist: ‘BEN JE OOIT IN [moeilijk land, bij voorkeur een conflictgebied waar net een burgeroorlog gaande is] GEWEEST?’

Ik: ‘Nee, ma-…’

Toerist: ‘HEB JIJ OOK ZO’N HEKEL AAN TOERISTEN? IK ZIE MEZELF NIET ECHT ALS EEN TOERIST, MEER ALS EEN REIZIGER.’ 

Ik: ‘Wat is het versch-…?’
(∞)

Een groepje werd gevormd, naast mij bestaande uit een Indiër, een Wit-Russin en een Kirgiziër. We begonnen de dag met een verkenningstocht door Teheran. We liepen het hostel uit, sloegen rechtsaf en stuitten daar op een toonbank aan de weg, waarop een reeks blenders vol exotisch gekleurde vloeistoffen stond uitgestald. Aan het plafond bungelden kleurige netjes sinaasappels, meloenen en trossen blauwe druiven. Terwijl ik in de rij ging staan, analyseerde ik de kleding van de klanten om mij heen uitvoerig. Teleurgesteld bemerkte ik dat ik de enige was die had meegekregen dat het vandaag woensdag was. 

Op aanraden van de Indiër, die er al wat langer was, bestelde ik een wortelsap en een weeïg zoet drankje met glibberige zwarte puntjes. Dat laatste zou goed zijn voor het lichaam in warm weer, maar in mijn geval zette het enkel aan tot kokhalzen, iets waar ik beslist niet van afkoelde. 

‘Seh toman,’ zei de sapman vriendelijk.

Gepijnigd telden we op onze vingers totdat we bij ‘seh’, drie, uitkwamen. Hierop begonnen we druk te discussiëren over wat het uiteindelijke bedrag dan zou worden. Iraniërs rekenen Iraanse Rials namelijk om naar tomans, een duizenden jaren oud overblijfsel uit het vroegere Perzische rijk. Een toman is het bedrag in Rials minus een nul, hoewel in de praktijk naargelang eigen voorkeur links en rechts nullen worden weggehaald. Tijdens mijn tijd in Iran zou ik een bedrag van 100.000 Rial dan ook horen als 1, 10, 100 en zelfs 10.000 toman. Meestal gokte ik de prijs dan naar eigen perceptie van redelijkheid, wat in grofweg vijftig procent van de gevallen tot een passende uitkomst leidde. Hier schoot een aardige dame mij na enkele radeloze pogingen tot omrekenen te hulp door het geld verontschuldigend en glimlachend uit mijn portemonnee te graaien.

Volg de mensenmassa over de trap naar boven voor dit fantastische restaurant!
Volg de mensenmassa over de trap naar boven voor dit fantastische restaurant!

Nadat iedereen een drankje had besteld en apart had afgerekend besloten we te gaan middageten in Restaurant Moslem. Hier kon naar verluidt de beste tahtsjin van Teheran gegeten worden. Tahtsjin is een gerecht van rijst met een goudgele, boterachtige rijstkorst, in geurige bouillon getrokken kip en ter garnering wat zuurbessen en pistachenoten, hier geserveerd in een portie die grofweg drie hongerige wezen kon voeden. Het restaurant zelf was een overvolle broeikas waar ik kruis aan kont liep met mijn voorganger. Ik wurmde me uiteindelijk, een overvol dienblad op mijn onderarmen balancerend, op een stoel. De tafels waren gemeenschappelijk, wat betekende dat ik vroeg of laat bij een Iraniër op schoot zou komen te zitten. Dit vonden beide partijen overigens geen probleem, zij omdat ze dan een buitenlander op schoot hadden, en ik omdat ik dan mocht mee-eten, want zo zijn Iraniërs dan ook wel weer.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit reisverhaal te lezen. Het is gebaseerd op de e-mails die ik tijdens mijn eerste reis in Iran – augustus 2018 – naar mijn familie en vrienden in Nederland heb gestuurd. Als je het leuk vond en me wilt steunen, zou ik het enorm op prijs stellen als je me op een koffie wilt trakteren. 

Lees ook deel 2!